Leuk-complexe kunst of complex-leuke kunst: een kijkje in het hoofd van een kunstenaar
Tekst: Derek Westervelt, foto: Sander Vermeer, 2022
Het werk van Geoffrey van Dijk kenmerkt zich door een ogenschijnlijk eenvoudig karakter: het zijn veelal tekeningen waarin iedere keer een ander onderwerp wordt gebruikt. Van Dijk werkt vanuit een vooraf bedacht kader, waarbinnen vervolgens van alles mag gebeuren. Zo was er in één werk het plan om een wandeling te tekenen, waarbij dit idee vooraf vaststond maar het uiteindelijke resultaat niet. Toch zal de toeschouwer merken dat het werk van Geoffrey van Dijk niet één op één te begrijpen is. Sterker nog: zonder uitleg of idee over het vooraf gestelde kader, kan je je soms afvragen waar je naar zit te kijken.
Het kunstenaarschap van Geoffrey van Dijk kenmerkt zich momenteel door een zoektocht naar duiding en betekenis. Hoe vertaal je een idee uit het hoofd van de kunstenaar naar een werk dat toegankelijk blijft voor het publiek, zonder dat het in hapklare brokken door iemands strot moet worden geduwd? Simpel werk maken, of een succesvolle methode herhalen omdat deze nu eenmaal succesvol is gebleken, is voor deze kunstenaar niet uitdagend genoeg. Zonder plan creëren vanuit een bepaalde kunstenaars-oerdrift is eveneens niet zijn manier van werken.
Maar hoe vertaal je een hang naar complexiteit, meer algemeen maatschappelijke vraagstukken én de humor van een kunstenaar naar een tekening? Een oplossing die Van Dijk hier voor heeft gevonden is het zichtbaar en toegankelijk maken van zijn werkwijze door zijn proces vast te leggen in foto’s of video’s. Hiermee vertaalt hij zijn denkwijze voor het publiek en geeft tegelijkertijd een extra lading mee aan zijn tekeningen.
Geoffrey van Dijk tekent vanuit plezier, en vindt het daarbij belangrijk om iedere keer een nieuwe vraag te beantwoorden of een nieuwe truc uit te vinden. Wanneer een werk af is of een vraag beantwoord is, is het dan weer tijd voor iets nieuws. Zo blijft hij als kunstenaar gaande en bestaat zijn oeuvre uit heel verschillende tekeningen ondanks dat hij zelden afwijkt van zijn geliefde medium.
Waarom zou je als toeschouwer een kunstwerk niet ‘leuk’ mogen noemen? Omdat dit getuigt van een gebrek aan kunsthistorische kennis of een ogenschijnlijk gebrek aan duiding geven? Van Dijk geeft toe dat je zijn werk niet volledig recht doet door het enkel als ‘leuk’ te bestempelen, maar vindt het geen vies woord. Voor Van Dijk gaan complex en ‘leuk’ hand in hand: het werk van een goede kunstenaar is niet per se complex en hoe leuk is het als de inspiratie voor een briljant werk juist heel simpel en eenvoudig is.
Geoffrey van Dijk is een zoekende kunstenaar. Niet alleen met betrekking tot de precieze invulling van zijn kunstenaarschap. Het zoeken zelf is tevens een belangrijk onderdeel van datzelfde kunstenaarschap: Geoffrey zoekt, ontdekt en glimlacht. Iedere dag opnieuw bevraagt hij al tekenend wat het betekent om kunst te maken, kunstenaar te zijn of de kunstwereld een beetje leuker te willen maken. Want, leuk of complex: wat is er nu werkelijk belangrijk binnen de kunst?